خواص گل و تخم خشخاش

نام های خشخاش
فارسی: خشخاش، کوکنار
علمی: Papaver somniferum
عمومی: opium poppy
عربی: خشخاش اسود
انگلیسی: opium poppy
فرانسوی: Pavot sommnifere
آلمانی: Opium mohn
خانواده: Papaveraceae (خشخاش)

گیاه‌شناسی خواص گل و تخم خشخاش:

خشخاش گیاهی است علفی و یک‌ساله که ارتفاع آن تا ۲ متر می‌رسد و ساقه‌ای راست دارد.

برگ‌ها نسبتاً بزرگ، نوک‌تیز و دارای بریدگی و دندانه هستند که بریدگی برگ‌های قسمت فوقانی ساقه، نامنظم و نسبتاً عمیق‌ترند. این برگ‌ها که قاعده آن‌ها قسمتی از ساقه را دربر می‌گیرد، به‌صورت متناوب می‌رویند و رنگ آن‌ها سبز کدر است.

میوه‌ی گیاه خشخاش به‌صورت کپسول ناشکوفا و حاوی دانه‌های ریز و فراوان است. کپسول‌ها دو نوع کروی (به‌ اندازه‌ی پرتقال معمولی) و تخم‌مرغی (بزرگ‌تر از تخم‌مرغ) می‌باشند.

انواع خشخاش

1-واریته ستیگروم که در بسیاری از مناطق کشت می‌گردد و ۶۰-۵۰ درصد روغن در دانه‌های آن وجود دارد. این نوع خشخاش دارای مقدار کمی مرفین است و بیشتر در جنوب اروپا کشت می‌گردد.

2-واریته گلابروم که اکثراً در آسیای صغیر کشت می‌شود. این نوع خشخاش دارای گل‌های صورتی و گاهی سفید و دانه‌های آن به رنگ سفید یا بنفش تیره است و بیشتر در ترکیه کشت می‌گردد.

قسمت مورد استفاده‌ی گیاه خشخاش شیرابه کپسول به نام تریاك است که در صنایع داروسازی از اهمیت خاصی برخوردار است.

دانه‌های خشخاش حاوی آلکالوئید و مرفین نیست و برای روغن‌کشی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

بهترین نواحی کشت خشخاش در ایران استان‌های فارس، خراسان، آذربایجان، بختیاری، خوزستان و لرستان است.

3-پا پاور روآس
گونه دیگری از خشخاش با نام علمی پا پاور روآس وجود دارد که در داروسازی مورد استفاده قرار می‌گیرد. در این‌گونه مورفین وجود ندارد و آلكالوئیدهای دیگری از آن گزارش‌ شده است. گلبرگ‌های این نوع خشخاش حاوی نوعی آنتوسیانیدین گلوکزید به نام مکوسیانین است که ایزومر سیانین است. از گلبرگ‌های تازه‌ی این‌گونه برای تهیه‌ی رنگ شربت‌ها استفاده می‌شود.

تاریخچه و خواص گل و تخم خشخاش :

تریاك از زمان باستان شناخته‌ شده و دیوسکورید در سال ۷۷ پس از میلاد درباره‌ی گیاه، عصاره و ترياك حاصل از آن شرح داده است. استفاده‌های اولیه تریاك از آسیای صغیر تا ایران آن زمان بوده است.

در آن زمان مصرف خوراکی تریاك مرسوم بوده و سپس به هند و چین راه‌ یافته است. با تحقیقات به‌عمل‌ آمده به نظر می‌رسد که کشیدن ترياك تا سال ۱۸۵۰ میلادی معمول نبوده است. تا سال ۱۸۶۵ میلادی یکی از مراکز صادرات تریاك مقدونیه بوده و در آنجا به‌طور وسیع خشخاش کشت می‌شده است.

در ایران نیز از سال ۱۸۷۰ تا ۱۹۵۵ میلادی ترياك به انگلستان صادر می‌شده است. در قرون‌ وسطی خشخاش در هندوستان کشت می‌شد؛ اما توسط حکومت مغول تجارت انحصاری تریاك از هند گرفته شد و پس‌ ازآن این تجارت به دست انگلستان افتاد. تریاک تولید شده در هند ابتدا صرف کشیدن می‌شد، ولی پس از مدتی به انگلستان صادر شد.

اولین اسناد تاریخی درباره‌ی تریاك مربوط به سومریان در مزوپوتامیا بوده که از این گیاه به‌عنوان دارو استفاده می‌شده است. در آن زمان از این گیاه به‌عنوان هال گیل به معنی نشاط‌ آور استفاده می‌گردید.

حدود ۹۰۰ سال قبل، اطبای عرب ترياك را به‌عنوان ماده‌ای اعتیاد آور گزارش کرده‌اند. مرفین در سال ۱۸۰۳ از تریاك استخراج شد و تهیه هروئین از آن در سال ۱۸۷۴ میلادی صورت گرفت.

اولین شرکتی که از مرفین دارو تهیه نمود، شرکت بایر آلمان بود. این دارو به‌عنوان ضد سرفه، تسکین و درمان دردهای سینه و پنومونی مصرف می‌شد. مدتی بعد به اثرات اعتیاد آور شدید این فرآورده پی بردند. در همین زمان مشخص شد مشتقات مرفین دارای آثار ضد سرفه، ضد اسهال و ضد درد است.

مقدار مصرف برحسب نسخه پزشك:

در شرایط مختلف بین ۳۰ تا ۱۲۵ میلی‌گرم ترياك به اشکال خوراکی مانند تنتور، الگزیر، پودر و … مصرف شود.

مهم‌ترین خواص گل و تخم خشخاش (تریاك):

خواص گل و تخم خشخاش عبارتند از:

سقط‌ کننده جنین ، ضد درد ، کاهش‌ دهنده‌ی میل جنسی ، ضد باکتری ، ضد اسهال ، پادزهرآتروپین ، پادزهر استریکنین ، پادزهر فيزوسیتگمین ، ضد التهاب ، ضد تب ، ضد اسپاسم ، ضد سرفه ، معرق ، افزایش‌ دهنده میل جنسی ، قابض ، آرام‌بخش ، ضد نفخ ، ضد احتقان ، ملین ، ادرارآور ، خلط‌ آور ، کاهش‌دهنده‌ی پرفشاری خون ، خواب‌ آور ، شل کننده‌ی ماهیچه‌ها ، مخدر ، محرك ، گشاد کننده عروق ، محرك مغز ، محرك نخاع ، سرخوش کننده و توهم‌زا (ایجاد احساسات غیرواقعی).

سمیت و عوارض خشخاش:

مصرف ۲۰۰ میلی‌گرم مرفین می‌تواند باعث مسمومیت منجر به مرگ گردد. درصورتی‌که ترياك به‌طور متوسط حاوی ۲۰ درصد مرفین باشد، می‌توان نتیجه گرفت که حدود يك گرم ترياك به‌صورت خوراکی می‌تواند باعث مرگ يك فرد بالغ شود. بدیهی است میزان سمیت منجر به مرگ، در افراد نابالغ کمتر از این مقدار خواهد بود.

ترکیبات مهم:

در علم شیمی ترکیبات تریاك و خشخاش به‌خوبی شناخته‌ شده است. شیرابه‌ای که از تیغ زدن کپسول نارس خشخاش به دست می‌آید، تریاك یا اپیوم نامیده می‌شود. از تریاك تاکنون بیش از ۳۰ آلكالوئيد استخراج و شناسایی‌شده است.

از مهم‌ترین آلكالوئیدهای تریاك می‌توان مرفین به میزان ۲۰ درصد، کدئین به میزان ۱ درصد، پاپاورین به میزان ۲ درصد، نوسکاپین به میزان ۵ درصد و تبائین به میزان ۱ درصد را نام برد.

کدئین پرمصرف‌ترین آلکالوئید است که به‌طور طبیعی و یا نیمه مصنوعی از مرفین و یا تبائین به دست می‌آید. حدود ۹۰ درصد مرفین جهت تهیه کدئین مصرف می‌شود.

کدئین از مرفین و تبائین به روش نیمه سنتزی (نیمه صناعی) تهیه و اکثراً به‌صورت ملح فسفات و یا سولفات مصرف می‌گردد.

کدئین دارای اثرات ضد درد، مسکن و ضد سرفه است. سمیت و اثرات اعتیادآور کدئین بسیار کمتر از مرفین است.

مقدار مصرف کدئین به‌عنوان ضد درد ۱۵ تا ۶۰ میلی‌گرم هر ۴ ساعت برحسب نیاز و به‌عنوان ضد سرفه ۱۰ تا ۲۰ میلی‌گرم هر ۴ تا ۶ ساعت برحسب نیاز است.

نکات مهم خشخاش:

۱- از بین بیش از ۳۰۰ گونه خشخاش (پاپاور) در جهان، تنها گونه‌ی سمنیفزوم حاوی مرفین است ترکیبات دیگرگونه‌های خشخاش در بعضی موارد مشابه می‌باشند.

۲- دانه‌های خشخاش دارای هیچ‌گونه آلکالوئیدی نیستند و خاصیت مخدر ندارند. این دانه‌ها حاوی حدود ۵۰ درصد روغن و حدود ۵۰ درصد پروتئین بوده و مغذی می‌باشند. دانه‌های خشخاش به مصرف روغن‌کشی و یا صنایع غذایی می‌رسد. روغن تهیه‌ شده چون گران است، کمتر مصرف خوراکی دارد و اصولاً در داروسازی به‌عنوان حامل آمپول‌های تزریقی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

۳- ترکیباتی به‌صورت صد درصد صناعی مشابه با فرمول مرفین تهیه‌ شده‌اند که تحت نام اوپیوئید نامیده می‌شوند. این ترکیبات اثرات ضد درد، ضد سرفه و خواب‌ آور دارند، ولی مخدر نیستند.

۴- اولین آلكالوئید که در سال ۱۸۰۳ در تریاك كشف و شناسایی شد، نوسکاپین نام دارد و آلكالوئیدهای مهم بعدی به ترتیب شامل مرفین در سال ۱۸۱۶، کدئین و نارسئین در سال ۱۸۳۲، تبائین در سال ۱۸۳۵ و پاپاورین در سال ۱۸۴۸، استخراج و شناسایی شدند.

۵- با توجه به مسئله‌ی اعتیاد در جهان و مصرف غیرمجاز و نامعقول تریاك، چندین سال است که تحقیقات گسترده جهت کشف منابع مناسب آلكالوئیدهای شبه مرفین مدنظر قرارگرفته است.
در راستای این تلاش‌ها گونه‌هایی از خشخاش کشف‌ شده که دارای آلکالوئیدهای مختلف و ازجمله شبه مرفین است، ولی حاوی مرفین نیست.
این‌گونه ها پاپاور براکته‌اتم، پاپاور اورینتاله و پاپاور پزودواورینتاله می‌باشند که در ناحیه ایران، ترکیه و قسمت‌هایی از شوروی سابق می‌رویند.

خواص گلبرگ خشخاش

گلبرگ خشخاش (Papaver somniferum) دارای خواص و ترکیبات متعددی است که به شرح زیر است:

1. آلکالوئیدها:

• مهم‌ترین آلکالوئیدهای موجود در گلبرگ خشخاش شامل مورفین، کدئین و تبائین می‌باشد.
• این آلکالوئیدها دارای اثرات مسکن، ضدافسردگی و آرام‌بخشی هستند.

2. فنول‌ها:

• گلبرگ خشخاش حاوی ترکیبات فنولی مثل فلاونوئیدها است که دارای خواص آنتی‌اکسیدانی و ضدالتهابی می‌باشند.

3. ویتامین‌ها:

• گلبرگ خشخاش منبع خوبی از ویتامین A، C و E است.

4. مواد معدنی:

• این گلبرگ حاوی مقادیر قابل توجهی از کلسیم، آهن، منیزیم و پتاسیم است.

5. اثرات دارویی:

• گلبرگ خشخاش به‌عنوان منبعی برای تهیه داروهای ضددرد و آرام‌بخش مورد استفاده قرار می‌گیرد.
• اما به علت وجود آلکالوئیدهای مسکّن مانند مورفین، استفاده از آن باید تحت نظارت پزشکی باشد.

بنابراین گلبرگ خشخاش دارای خواص دارویی مفید اما با احتیاط استفاده شود.

خواص دمنوش گل خشخاش

دمنوش گل خشخاش نیز دارای خواص مفید متعددی است که به شرح زیر است:

1. خواص آرام‌بخشی و ضددرد:

• دمنوش گل خشخاش به دلیل داشتن آلکالوئیدهای مخدر مانند مورفین و کدئین، دارای اثرات آرام‌بخشی و ضددردی است.

2. خواص ضدالتهابی:

• ترکیبات فنولی و فلاونوئیدی موجود در گل خشخاش، خاصیت ضدالتهابی دارند.

3. اثرات ضداضطرابی:

• مطالعات نشان داده‌اند که دمنوش گل خشخاش می‌تواند به کاهش اضطراب و استرس کمک کند.

4. بهبود کیفیت خواب:

• به دلیل خاصیت آرام‌بخشی، این دمنوش می‌تواند به بهبود کیفیت و مدت خواب کمک کند.

5. خواص آنتی‌اکسیدانی:

• ترکیبات فنولی موجود در گل خشخاش دارای خاصیت آنتی‌اکسیدانی هستند و می‌توانند از سلول‌ها در برابر آسیب‌های اکسیداتیو محافظت کنند.

اما باید توجه داشت که به دلیل وجود مواد مخدر در این گیاه، مصرف بی‌رویه آن مخاطرات جدی برای سلامتی دارد. بنابراین مصرف دمنوش گل خشخاش باید حتماً تحت نظارت پزشک انجام شود.

دمنوش برگ خشخاش

دمنوش برگ خشخاش (Papaver somniferum) در برخی از فرهنگ‌ها به دلایل مختلف مصرف می‌شود. به برخی از خواص بالقوه و نکات مهم درباره دمنوش برگ خشخاش اشاره می‌کنم:

خواص دمنوش برگ خشخاش:

1. خاصیت آرام‌بخشی: دمنوش برگ خشخاش ممکن است به کاهش اضطراب و استرس کمک کند و احساس آرامش و راحتی ایجاد کند.
2. کمک به خواب: از آنجا که خواص آرام‌بخشی دارد، ممکن است در بهبود کیفیت خواب و کمک به افرادی که با بی‌خوابی مواجه‌اند مؤثر باشد.
3. تسکین درد: برخی از افراد از دمنوش برگ خشخاش به عنوان تسکین‌دهنده طبیعی برای دردهای خفیف مانند سردرد یا دردهای عضلانی استفاده می‌کنند.
4. ضد التهابی: ممکن است خواص ضد التهابی نیز داشته باشد و به کاهش التهاب در بدن کمک کند.

خواص برگ و ساقه خشخاش

خشخاش (Papaver) گیاهی است که به دلیل خواص دارویی و استفاده‌های مختلف، شناخته شده است. برگ و ساقه خشخاش دارای خواص خاصی هستند که به شرح زیر است:

خواص برگ خشخاش:

1. مسکن طبیعی: برگ‌های خشخاش به دلیل داشتن ترکیبات آلی، ممکن است خاصیت مسکنی داشته باشند و در تسکین دردهای خفیف موثر باشند.
2. آرام‌بخش: مصرف چای برگ خشخاش می‌تواند به آرامش و کاهش استرس کمک کند.
3. ضدالتهاب: برخی از ترکیبات موجود در برگ خشخاش ممکن است خواص ضدالتهابی داشته باشند.

خواص ساقه خشخاش:

1. مقوی: ساقه خشخاش می‌تواند به عنوان یک مقوی عمومی در نظر گرفته شود و در تقویت سیستم ایمنی بدن موثر باشد.
2. مدر: ممکن است خواص ادرارآوری داشته باشد و به پاکسازی بدن کمک کند.
3. درمان سرفه: از ساقه خشخاش در برخی از داروهای سنتی برای درمان سرفه و مشکلات تنفسی استفاده می‌شود.

نکات مهم:

• مصرف در حد معقول: مصرف بیش از حد یا نادرست این گیاه می‌تواند عوارضی داشته باشد. همیشه باید با احتیاط و تحت نظر پزشک از آن استفاده کرد.
• سازگاری با داروها: در صورتی که داروهای دیگر مصرف می‌کنید، قبل از استفاده از خشخاش حتماً با پزشک مشورت کنید.

زمان تیغ زدن خشخاش تریاک

زمان تیغ زدن خشخاش (Papaver somniferum)، به ویژه برای تولید تریاک، بستگی به شرایط اقلیمی، نوع خاک، و گونه‌های مختلف گیاه دارد. با این حال، مراحل کلی و زمان مناسب برای تیغ زدن خشخاش به شرح زیر است:

زمان تیغ زدن:

1. رشد گیاه: گیاه خشخاش معمولاً در بهار کاشته می‌شود و حدود 3 تا 4 ماه زمان نیاز دارد تا به مرحله گلدهی برسد. در این مدت، گیاه رشد کرده و غلاف‌های بذر تشکیل می‌شود.
2. زمان تیغ زنی: معمولاً تیغ زدن خشخاش زمانی انجام می‌شود که غلاف‌های بذر به مرحله تقریباً کامل رسیدن رسیده‌اند، اما هنوز باز نشده‌اند. این مرحله معمولاً وقتی است که گل‌های خشخاش پژمرده شده و غلاف‌ها به رنگ سبز تیره تبدیل شده‌اند.
3. پیش از برداشت غلاف: در این زمان، تیغ زدن باید انجام شود تا مایع شیری رنگ (لاکت) که درون غلاف‌ها قرار دارد، بتواند از آن خارج شود و در معرض هوا قرار گیرد تا به تریاک تبدیل شود.

نکات مهم:

• محیط: دما و رطوبت محیط نیز بر زمان تیغ زنی تأثیر دارد. بهترین زمان برای تیغ زدن، در صبح زود یا اواخر بعدازظهر و زمانی است که گیاه خوشه‌ای موادی را در خود ذخیره کرده است.
• تکنیک تیغ زنی: تیغ باید به صورت عمودی و برشی اندک و مشخص بر روی غلاف‌های خشخاش زده شود. نیت شما باید این باشد که به بافت داخلی غلاف آسیب بزنید تا مایع شیری خارج شود.

گل خشخاش (گل تریاک)

گل خشخاش نیز دارای شکل و ساختار مشخصی است:

1. شکل ظاهری:

• گل خشخاش به صورت پر از چند عدد برگ‌گل به رنگ سفید، صورتی یا بنفش است.
• معمولاً هر گل خشخاش دارای 4 برگ گل بزرگ است.
• برگ‌های گل دارای حاشیه موجی و نامنظم بوده و نوک آنها گرد است.

2. مرکز گل:

• در مرکز گل خشخاش، تعداد زیادی پرچم به رنگ بنفش یا ارغوانی قرار دارند.
• همچنین در مرکز گل، کپسول یا تیغ خشخاش به شکل یک برجستگی قرار دارد.

خواص گل خشخاش

گل خشخاش (Papaver somniferum) معروف به گیاه خشخاش است که به خاطر تولید مواد مخدر مانند مرفین و تریاک شناخته شده است. در حالی که خواص دارویی آن در برخی از طب سنتی‌ها مطرح است، باید توجه داشته باشید که استفاده و کشت چنین گیاهانی در بسیاری از کشورها غیرقانونی است.

با این حال، در علم پزشکی و دارویی، برخی از خواص گل خشخاش شامل موارد زیر می‌شود:

1. مسکن: مرفین استخراج شده از این گیاه به عنوان مسکن قوی برای دردهای شدید استفاده می‌شود.
2. خواب‌آور: برخی از ترکیبات موجود در گل خشخاش برای درمان بی‌خوابی و مشکلات خواب مفید هستند.
3. کاهش اضطراب: مواد مشتق شده از خشخاش می‌توانند به کاهش اضطراب و استرس کمک کنند.
4. آرامبخش: برخی از ترکیبات آن ممکن است خاصیت آرام‌بخشی داشته باشند.

تیغ خشخاش چه شکلی است

تیغ یا گلگاه خشخاش دارای شکل و ساختار مشخصی است:

1. شکل ظاهری:

• تیغ خشخاش به شکل کپسول یا غلاف گوی شکل است.
• این کپسول معمولاً به رنگ سبز و در مرحله رسیدن به رنگ قهوه‌ای درمی‌آید.
• شکل کپسول به صورت تخم مرغی، کروی یا کشیده بوده و سطح آن دارای شیارها و برآمدگی‌های ظریف است.

2. ساختار داخلی:

• در داخل کپسول، تعداد زیادی تخم مرغی شکل به رنگ سفید تا زرد وجود دارند که همان دانه‌های خشخاش هستند.
• این دانه‌ها در داخل بافت های اسفنجی و پارانشیمی موجود در کپسول قرار گرفته‌اند.
• بخش داخلی کپسول همچنین حاوی شبکه‌ای از لوله‌های شیری است که حاوی شیره خشخاش یا شیره تریاک می‌باشند.

3. پوشش خارجی:

• سطح خارجی کپسول خشخاش دارای پوششی به رنگ سبز روشن یا آبی است.
• این پوشش حاوی تارهای ظریف و شکننده ای است که به آن ظاهر خارش آور می‌دهند.

درمجموع، تیغ خشخاش دارای شکل و ساختاری بسیار مشخص و قابل تشخیص است.

برگ گیاه خشخاش

برگ گیاه خشخاش (Papaver somniferum) ویژگی‌ها و کارکردهای خاصی دارد. در زیر به برخی از خصوصیات و کاربردهای برگ‌های این گیاه اشاره می‌کنم:

خصوصیات برگ گیاه خشخاش:

1. شکل و اندازه: برگ‌های خشخاش معمولاً بزرگ، پهن و دندانه‌دار هستند. آن‌ها به رنگ سبز تیره و متمایل به نقره‌ای هستند و با کرک‌های نرم پوشیده شده‌اند.
2. توجه به خاک و نور: این گیاه معمولاً در خاک‌های خوب زهکشی‌شده و در مکان‌های آفتابی رشد می‌کند.

کاربردهای برگ:

1. دارویی: در برخی از فرهنگ‌ها، برگ‌های خشخاش نیز به عنوان دارو استفاده می‌شدند. آن‌ها ممکن است خاصیت آرام‌بخشی یا تسکینی داشته باشند.
2. مصرف غذایی: در بعضی مناطق، جوانه‌ها و برگ‌های خشک شده این گیاه به عنوان ادویه در پخت و پز استفاده می‌شود.
3. تزیینی: خشخاش از نظر زیبایی‌شناسی نیز مورد توجه است و برخی افراد از آن به عنوان گیاه زینتی در باغ‌ها و محوطه‌ها استفاده می‌کنند.

خشخاش کوهی

خشخاش کوهی (Papaver rhoeas) یکی از انواع خشخاش‌های وحشی است که در مناطق کوهستانی و پرشیب رشد می‌کند. این گیاه دارای ویژگی‌های مشخصی است:

1. ظاهر گل:

• گل‌های خشخاش کوهی معمولاً به رنگ قرمز تا سرخ کم رنگ هستند.
• هر گل دارای 4 برگ گل بزرگ و پرپر است.
• مرکز گل دارای تعداد زیادی پرچم به رنگ‌های تیره‌تر قرار دارد.

2. ساقه و برگ:

• ساقه گیاه خشخاش کوهی قدی و به رنگ سبز متمایل به آبی است.
• برگ‌های این گیاه به شکل پر در بخش پایینی ساقه قرار گرفته‌اند.
• هر برگ به طور پریشان و نامنظم بریده شده است.

3. محل رویش:

• خشخاش کوهی معمولاً در منطقه‌های کوهستانی، صخره‌ای و مناطق پرشیب رشد می‌کند.
• این گیاه عموماً در اواخر بهار و اوایل تابستان ظاهر می‌شود.

4. سایر ویژگی‌ها:

• گیاه خشخاش کوهی دارای شیره شفاف و خمکی است.
• هنگام شکستن ساقه یا برگ، این شیره از آن تراوش می‌کند.

پس خشخاش کوهی با ظاهر متفاوت از خشخاش معمولی، اغلب در مناطق کوهستانی و صخره‌ای رشد می‌کند.

گیاه جایگزین خشخاش

اگر شما به دنبال گیاهانی هستید که بتوانند جایگزین خشخاش کوهی باشند، چند گزینه قابل توصیه وجود دارد:

1. آلپ مجنون (Papaver alpinum):

• این گیاه نیز از خانواده خشخاش‌ها است و دارای ظاهر و ویژگی‌های مشابه خشخاش کوهی است.
• آلپ مجنون در مناطق کوهستانی و صخره‌ای نیز رشد می‌کند.
• گل‌های آن به رنگ‌های قرمز، صورتی یا سفید هستند.

2. ستاره آلپی (Aster alpinus):

• این گیاه متعلق به خانواده کاسنی است و دارای گل‌های ستاره‌مانند است.
• ستاره آلپی اغلب در مناطق کوهستانی و صخره‌ای رشد می‌کند.
• گل‌های آن به رنگ‌های ارغوانی، صورتی یا آبی هستند.

3. بابونه کوهی (Matricaria chamomilla):

• این گیاه از خانواده مرکبان است و دارای ظاهر گل‌های بابونه‌مانند است.
• بابونه کوهی در مناطق کوهستانی و سنگی رشد می‌کند.
• گل‌های آن به رنگ زرد با حاشیه سفید هستند.

4. آهار کوهی (Saxifraga):

• این گیاه متعلق به خانواده آهار است و در مناطق صخره‌ای و کوهستانی رشد می‌کند.
• گل‌های آن به رنگ‌های سفید، صورتی یا زرد هستند.

بنابراین این گیاهان می‌توانند جایگزین مناسبی برای خشخاش کوهی در مناطق کوهستانی باشند.

سخن آخر:

بیشترین میزان تأثیرگذاری گیاهان دارویی متعلق به عصاره‌ گیاهان دارویی است و بعدازآن می‌توان به مکمل‌هایی نظیر کپسول‌ها اشاره کرد. کمترین میزان اثرگذاری هم متعلق به عرق و چای و دم‌نوش است.
امیدوارم که اطلاعات خوب و مفیدی در اختیار شما قرار داده باشیم با نظر دهی و امتیازدهی مارو از کیفیت مطالب آگاه نمایید. برای دریافت اطلاعات بیشتر به سایت مجموعه آشاارگانیک مراجعه نمایید و برای کسب اطلاعات در مورد محصولات ارگانیک می‌توانید با شماره  09120038341 مشاور فروش آشاارگانیک تماس بگیرید یا از طریق تلگرام، وا با ما در ارتباط باشید.